Συνήθιζα να είμαι περήφανη που ήμουν το είδος του γονέα που εμπιστευόταν τα παιδιά μου. Όταν μου έλεγαν πού ήταν, με ποιον ήταν ή πώς τα πήγαιναν στο σχολείο, η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να πιστέψω τα λόγια τους. Αυτή η εμπιστοσύνη έμοιαζε με αγάπη. Έμοιαζε με γονική μέριμνα.
Πότε να παρέμβετε και πότε να παρακολουθείτε
Παρέμβετε αμέσως για λόγους ασφάλειας ή παράνομης συμπεριφοράς: χρήση ναρκωτικών που τα θέτει σε κίνδυνο, επικίνδυνες σχέσεις ή εγκληματικές πράξεις. Παρακολούθηση και καθοδήγηση για ευκαιρίες μάθησης: πτώση βαθμών, κακή διαχείριση χρόνου ή κοινωνικά λάθη που δεν παρουσιάζουν άμεσο κίνδυνο.
Εάν η απόκρυψη γίνεται μοτίβο, κλιμακώστε την κατάσταση: ορίστε πιο αυστηρούς κανόνες, αυξήστε την εποπτεία ή ζητήστε εξωτερική βοήθεια, όπως έναν σύμβουλο ή έναν υπάλληλο του σχολείου.
Μια τελευταία, ειλικρινής σημείωση
Δεν έγινα μυστικός ντετέκτιβ. Δεν σταμάτησα να εμπιστεύομαι τα παιδιά μου. Άλλαξα τον τρόπο που άκουγα. Έμαθα ότι μια μικρή, σκεπτικιστική ώθηση –η περιέργεια περισσότερο από την αντιπαράθεση– προσκαλεί την ειλικρίνεια. Μου επέτρεψε να τα προστατεύσω όταν χρειάζεται και να τα στηρίξω καθώς μάθαιναν να κάνουν καλύτερες επιλογές.
Η γονική μέριμνα είναι ακατάστατη. Θέλουμε να πιστεύουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε. Το κόλπο είναι να συνδυάσουμε αυτό το ένστικτο με λίγο συνετό σκεπτικισμό: αρκετό για να αποκαλύψουμε την αλήθεια όταν έχει σημασία, αλλά αρκετά ήπιο για να κρατήσουμε την πόρτα ανοιχτή σε ειλικρινείς συζητήσεις.