Η blogger Robin Eisenbrei γράφει σε άρθρο της στο motherly για ένα θέμα που μας ανησυχεί όλους τους γονείς του σύγχρονου κόσμου όπου η μία κρίση διαδέχεται την άλλη:
Σκεφτείτε αυτό το παιδί που χάθηκε κάτω από τα ερείπια. Βλέπουμε ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι, πιθανότατα να κλαίει για τους γονείς τους. Στα μάτια του γιου μου, είναι ένα παιδί που του αρέσει να παίζει υπερήρωες ή Μπάρμπι. Βλέπουμε έναν ηλικιωμένο που έχασε τη ζωή του, αλλά ο γιος μου βλέπει έναν παππού που του αρέσει ο χορός. Βλέπουμε μια μητέρα να χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά της κόρης της, ενώ βλέπει μια μητέρα να παρηγορεί το παιδί της επειδή φοβάται το σκοτάδι. Τα παιδιά έχουν την εξαιρετική ικανότητα να δέχονται τις τραγωδίες και να τις κάνουν ανθρώπινες, να βλέπουν το παρελθόν τους αριθμούς και τα ονόματα.
Γι’ αυτό είναι πρόκληση. Γνωρίζω τον γιο μου. Ξέρω ότι είναι μικρός, αλλά είναι επίσης απίστευτα παρατηρητικός. Λοιπόν, τους κάνω κακό που δεν τους εξηγώ τι συμβαίνει ή διατηρώ την αθωότητά τους για λίγο ακόμα; Είναι μικρά και η ατυχής αλήθεια είναι ότι αυτά τα πράγματα δεν θα σταματήσουν να συμβαίνουν. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρέπει να μάθουμε να πλοηγούμαστε στα ταραγμένα νερά του φανατισμού και του μίσους και να τα ανακατευθύνουμε προς την ισότητα και την αγάπη. Προς το παρόν, όσο είναι μικρά, θα προσπαθήσω να τα προφυλάξω από το βάρος αυτών των πραγμάτων και θα προσπαθώ να τους μαθαίνω την ουσία. Ίσως η οπτική μου να αλλάξει καθώς μεγαλώνουν και αποκτούν περισσότερη πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά αυτή τη στιγμή, η αθωότητά τους είναι πολύτιμη και αξίζει να προστατευτεί».